Basında yer alan, toplumda yaşanan çocuk tacizi olaylarıyla ilgili haberler hepimize, bu tür olaylarla ilgili çok daha uyanık, çocuklarla ilgili daha dikkatli olmamız gerektiğini söylüyor bence... Bizler hepimiz bu konuda eminim daha fazla sorumluluk alabiliriz.
Dün yaşadığım bir olay, neler yapabileceğimizin küçük bir örneği belki de... Yolda yürürken dün, küçük bir kız çocuğu ve onun elinden tutmuş yürüyen orta yaşlı bir adamın yanından geçtim.
Tam yanlarından geçerken adamın çocuğa “Sen yürümeyi sevmiyor musun, annen seni hiç yürütmüyor mu, parka götürmüyor mu ki?” diye sorduğunu duydum. Tuhaf geldi bu, sanki çocuğu pek tanımıyormuş hayatını bilmiyormuş gibi bir ifadeydi... Ben bunu duyunca aniden adımlarımı yavaşlattım ve onların temposuna uydum... Dönüp bakıp gülümsedim hatta...Asıl amacım dikkat çekmeden olayı anlayabilmek... Sonra yanlarından yavaş tempoyla devam ettim... Çocuk sürekli konuşuyor birşeyler anlatıyordu... Ben dönüp adama gülümseyerek “Çok tatlı maşallah dedesi misiniz?” deyiverdim 😊 Adam da gülümseyerek “Evet” dedi. İşim gereği insanları daha rahat anlayabilip algılayabildiğim için adamın cümlesindeki samimiyeti hissettim.
Ben yine de biraz daha oyalandım, yanlarından biraz geçtim ama uzaklaşmadım. Sonra küçük kız “Dede... diye başlayan bir cümle sarfetti.” Sonra adam çocuğa “Kaç gündür görüşemedik, iki hafta mı oldu?” dedi. Bu sefer çocuk “Dedecim sen karıştırıyorsun galiba o kadar uzun olmadı” dedi. Ben aralarındaki sohbetin samimiyetinden ve içeriğinden adamın gerçekten çocuğun dedesi olduğunu anlayınca hızımı arttırdım ve yoluma devam ettim iç rahatlığıyla...
Ailedeki ufaklıkları parka götürdüğüm zaman artık çevredeki herkese daha dikkatli bakıyorum, adeta parkı tarıyorum gözlerimle, tuhaf bir durum, mesela çocuğu olmadan gelip parkı seyreden tek yetişkin erkek var mı diye bakıyorum... Öyle bir şey görürsem ne yaparım bilmiyorum, herhalde daha dikkatli takibe alıp, gerekirse polisi ararım diye düşünüyorum. Öyle haberler okuyoruz ki çünkü...
Bir keresinde de bir marketin önünde pusetinde öyle tek başına 1-1.5 yaşlarında bir çocuk gördüm, etrafında kimse yok ! Gittim başında bekledim. Birkaç dakika sonra ebeveyni marketten çıktı. Kötü bir şaka gibi malesef, minik çocuğu orada bırakmış markete girmiş, market de zemin altında, yani çocuğu pusetiyle alıp gitseler o ebeveyn o an göremez, ve çıktıktan sonra hayatta bulamaz, sokak da öyle bir konumda...
Eminim toplum olarak, hep beraber, yasaların bu konuda daha doğru çalışmasının yanı sıra, çocukların ve ailelerin de bu konuda doğru şekilde eğitilmesi için çalışıp çaba sarfedersek ve sonuçta hep birlikte daha çok sorumluluk alarak, uyanık ve dikkatli olur, çocukları daha özenle korursak, o okuduğumuz haberlere konu olan üzücü taciz vakalarının da önüne geçmiş oluruz... Çocuklarımız, tüm çocuklar huzurla, neşeyle, mutlulukla ve güven içinde büyürler... Dilerim öyle olsun...
Sevgiyle,
İpek Cihan Bilgin’in web sitesi:
Blogtaki tüm yazıların yayın hakları saklıdır
(c) copyright İpek Cihan Bilg
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder